Toen ik in september 2020 de diagnose MS kreeg, moest ik keuzes maken: hoe nu verder? Tot dat moment had ik alles gedaan om te herstellen, mezelf voorbereid op een ‘grande rentrée,’ maar met een MS-diagnose viel die deur definitief dicht. In plaats daarvan besloot ik feitelijke artikelen te schrijven over actuele gebeurtenissen, met de gedachte dat mensen wilden weten hoe zaken écht in elkaar steken, en meer wilden horen en zien dan wat ons dagelijks wordt voorgehouden.
Al snel leerde ik echter dat de meeste mensen daar helemaal niet op zaten te wachten. En dat het tegenwoordig bijzonder lastig is om een publiek te bereiken wanneer je schrijft over onderwerpen die botsen met de officiële mening. Mijn account werd beperkt, de advertentiemogelijkheden uitgeschakeld, mijn artikelen en video’s afgekeurd vanwege vage richtlijnen, ongeacht hoe goed onderbouwd ze waren. En dan schreef ik nog niet eens zulke controversiële dingen! Ik maakte bijvoorbeeld inzichtelijke explainers over waarom de jaarlijkse euforische koopkrachtplaatjes voor de meeste mensen een utopie blijven en waarom dalende misdaadcijfers van het CBS niets zeggen over de werkelijke veiligheid in het land.
Ik was verbijsterd. Mijn zorgvuldig onderbouwde artikelen, ondersteund door overheids- en wetenschappelijke bronnen, werden behandeld alsof het complottheorieën waren. En dat terwijl mijn rapportages altijd gewaardeerd werden door rechters, advocaten en zelfs de media! Tegenwoordig lijkt het echter alsof er steeds minder ruimte is voor gedegen kennis en ervaring. In plaats daarvan zijn we met zijn allen in een soort van competitie beland om wie het hoogste scoort op de ‘leedladder’. Identiteit- en slachtofferdenken zijn de nieuwe norm geworden.
Waarom ik Curlingkinderen schreef
Dat zette me aan het denken. Als we op deze weg doorgaan, waar eindigt het dan? Zo ontstond de basis voor mijn eerste roman. Curlingkinderen gaat over de strijd tussen vrijheid en gelijkheid. In het boek onderzoek ik hoe het zou zijn om te leven in een wereld waarin alles gelijkgetrokken is. Zullen we, zoals sommigen zeggen, “niets bezitten en gelukkig zijn”? Of belanden we in een duistere realiteit die we ons nauwelijks kunnen voorstellen?
Curlingkinderen leest gemakkelijk weg, maar bevat een belangrijke boodschap: eigen verantwoordelijkheid. Hoe meer we verwachten dat de Staat onze problemen voor ons oplost, hoe meer de Staat controle over onze levens zal willen uitoefenen – totdat onze levens uiteindelijk van A tot Z voor ons worden bepaald. Het boek bespreekt ook onderwerpen die in het publieke debat vaak maar één narratief lijken te hebben. Maar wat als we de omstandigheden veranderen en ruimte maken voor een ander perspectief? Hoe verandert onze samenleving als we weer zelf verantwoordelijkheid nemen en zelf nadenken?
En als extraatje is het ook nog eens een spannend liefdesverhaal. Een subtiele herinnering dat het uiteindelijk liefde is, nog meer dan iets anders, die onze ziel laat zingen en ons leven draaglijk maakt.
Kortom, Curlingkinderen nodigt uit tot reflectie. Het is een boek dat ons bewust maakt van onze keuzes en ons uitdaagt om daar – waar mogelijk – de controle over ons leven terug te nemen.
Wat kunt u hier verwachten
De komende maanden zal ik hier artikelen plaatsen over onderwerpen die ik in mijn boek behandel en waarom het zo belangrijk is om meer nuance te betrachten en meerdere perspectieven naast elkaar te laten bestaan.
Bent u het eens met mijn werk? Dan zou ik het geweldig vinden als u mij helpt een groter publiek te bereiken door mijn artikelen te delen. Wilt u mijn initiatief steunen? Koop dan mijn boek Curlingkinderen en help mee om zoveel mogelijk mensen te inspireren de regie over hun leven weer in eigen hand te nemen!
Nieuwsgierig naar meer? Ontdek het volledige verhaal in Curlingkinderen. Download het eerste hoofdstuk gratis!